Bardzo delikatną kwestią jest całowanie partnera. Tu rządzi główna zasada, by całować partnera w tę samą część, w która jest się całowanym. l tak jeśli partner całuje w usta, to nie ma już innej możliwości, jeśli on nas w rękę, to i my jego. Gwarantuje to wspólną płaszczyznę doznań i nie powoduje konfliktów na tle, kto był ucałowany bardziej zobowiązująco.
Tu należy napomknąć o pewnych trudnościach obiektywnych, jak na przykład pocałunek rytualny miedzy osobnikami o rażąco różnym wzroście. Bywa, że osobnik niski składając się do pocałunku z wysokim, dysponuje do ucałowania tak znikomym i specyficznym rejonem areału partnera, że pomijając widok drastyczny dla obserwatorów, rodzi podejrzenie, iż innymi metodami wymusza serdeczność.
Dalej wypada wspomnieć o pewnych trudnościach technicznych wynikających z symetrycznej budowy ciała człowieka. Tu —podobnie jak w tańcu — nieocenione usługi oddaje ustawienie się partnerów twarzami do siebie, co sprawia, że nasza lewa strona jest prawą partnera i odwrotnie. Tak więc wykonując figurę uścisku lewą rękę wsuwamy między szyję i bark partnera, prawą zaś między ramię i klatkę piersiową. Gdy równocześnie partner dokona identycznego ruchu, da nam to gwarancję, że splot jest prawidłowy. Gdy zaś partner wykona ten sam ruch prawą, co my lewą, to nastąpi zderzenie dłoni w drodze i całość figury nie dokona się. Po chwili pierwszego uścisku następuje równoczesne oderwanie (dla prawidłowego rytmu partnerzy mogą liczyć w myśli do czterech), lekki balans ciałem wraz z zamianą wysokości obu rąk celem wymiany zadań ręki lewej i prawej, a także nieznaczny przechył głowy ułatwiający ucałowanie pozostałego policzka partnera. Jednocześnie w chwili splotu usta znajdują się bardzo blisko ucha partnera, co daje szansę dyskretnego dialogu. Ilość splotów uzależniona jest od rangi obu współbrudzących.''